Jaskinie umarłych Katarzyna Wolwowicz 7,5
mag-tur
Katarzyna Wolwowicz prezentuje swoim czytelnikom kolejną powieść oczywiście kryminalną zatytułowaną „Jaskinie umarłych”. Sam tytuł zaczyna napawać grozą. Natomiast dużo większe efekty w postaci ciar na plecach niejednokrotnie czytelnik dozna w trakcie czytania owej pozycji. A taki moment oprócz tytułu autorka nam serwuje zaraz w pierwszym rozdziale:
„Kiedy oczy przyzwyczaiły się do ciemności, z przerażeniem odkryła, że znajduje się prawdopodobnie w jakiejś jaskini.(...),wiatr hulał (…) i huczał złowieszczo, jakby niósł jej wiadomość... „To będzie twój grób... Dzisiaj umrzesz... Jesteś złym człowiekiem, a takim trzeba wymierzać sprawiedliwość...”.
Mroczny wstęp, który niejednemu czytelnikowi postawi włos na głowie, powoduje, że im dalej zagłębiamy się w treść tym bardziej chcemy poznać sprawcę dopuszczającego się drastycznych morderstw. Pytanie brzmi, czy jeleniogórskim policjantom uda się rozwikłać skomplikowaną zagadkę? Jaki wkład do śledztwa wniesie nowa profilerka kryminalistyczna zatrudniona na etat? I czy uda jej się wpasować w polskie organy ścigania? A dlaczego o tym wspominam? Bo Carmen Rodrigez pochodzi z Hiszpanii. Sama także jest owiana nimbem tajemniczości. Wokół niej dochodzi do wielu dziwnych zdarzeń i przez całą powieść zadawałam sobie pytanie, jakie trzeba mieć „chody” aby z taką osobowością zostać zatrudnionym w policji? No cóż, inni czytelnicy na pewno zadawali sobie wiele innych. Ja tym razem skupiłam się raczej bardziej nie na samym złoczyńcy, gdyż upatrzyłam sobie jednego podejrzanego i jego się kurczowo trzymałam, a na postaci samej Carmen, gdyż to ona intrygowała mnie najbardziej. I chyba miałam rację obierając ja na mój cel.
Autorka tym razem nie porwała mnie swoją powieścią tak jak to było w przypadku wcześniejszych książek. Zabrakło mi pewnej nici, która łączy bibliofila z twórcą. Jak zwykle w książkach Pani Kasi, sporo wątków, które się ze sobą przeplatają a później łączą, jednak tym razem czułam się niedopieszczona, gdyż ich analiza przyszła mi zbyt łatwo. Dlatego też między innymi książka straciła w moich oczach. Kolejny aspekt, który może koniecznie a według mnie raczej mało uatrakcyjnił powieść to wprowadzenie w szeregi policji w sumie obcokrajowca. Bo co innego wychowywać się w dwóch krajach jednocześnie lub mieć jednego z rodziców z korzeniami hiszpańskimi, jak w tym przypadku i wychowywać się w Polsce. A co innego cały czas żyjąc w Hiszpanii i przeprowadzić się do Polski i zatrudnić się w miejscowych organach ścigania. Ten wątek kompletnie do mnie nie przemawia. Uważam, że jest przekombinowany i tym samym jak już wcześniej wspomniałam jest to minus. Mogłabym wymienić jeszcze kilka, jednak gdybym o nich wspomniała to przyszli czytelnicy mogliby to uznać za spoiler a tego absolutnie żadne z nas nie pragnie.
W mojej subiektywnej ocenie potencjał nie do końca został wykorzystany i czuję pewien żal i niedosyt po jej przeczytaniu, gdyż autorka przyzwyczaiła nas do pewnej uczty a tutaj bardziej obeszłam się smakiem.
Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl
Światło, którego nie widać Anthony Doerr 
Dorota
Bohaterami książki „Światło, którego nie widać” Anthony’ego Doerra jest dwoje dzieci Marie-Laure i Werner, którym dzieciństwo przypadło na II wojnę światową .Francuzka Marie-Laure jest niewidoma i mieszka z ojcem w Paryżu, po którym jednak porusza się bez najmniejszego problemu. Wojna zmusza ich do przeprowadzki do miasteczka Sant Malo. Drugi bohater książki, Niemiec Werner, mieszka w domu dziecka.Ma niezwykłe zdolności – potrafi naprawiać radioodbiorniki czy konstruować nadajniki.Mimo młodego wieku muszą szybko dorosnąć i radzić sobie z trudnościami .
The Love Hypothesis Ali Hazelwood Justina_library
Fake dating? Biorę w ciemno🤭 Dodajmy do tego he fell first i grumpy x sunshine i historia idealna. Tak właśnie jest z The love hypothesis uwielbiam dosłownie wszystko w tej książce, mimo początkowego zagubienia w historii spowodowanego szybką akcją na początku.
Książkę czyta się bardzo szybko i przyjemnie, sama pochłonęłam ją prawie na raz😁
Pomimo wolnego rozwoju uczuć Olive, książka jest pełna emocjonujących i niespodziewanych sytuacji. Zdecydowanie tym sytuacjom pomaga przyjaciółka głównej bohaterki🤭
A co do Adama… no cóż mam nowego książkowego męża😂
Nie mogę się doczekać aby sięgnąć po więcej książek od Ali Hazelwood🩵
Rogata dusza Łukasz Malinowski milkaperska
Dla wielbicieli epoki średniowiecza. Język powieści stylizowany na archaiczny, ale czyta się dobrze. Wątek kryminalny zakończony logicznie. Momentami zalatuje pornografią, ale potraktowaną przez autora z humorem. Końcowe sceny z "heretykami" już niepotrzebne, za dużo tego wszystkiego - jakby autor chciał poruszyć każdy element swojej wiedzy o tej epoce. Koloryt epoki dobry : hipokryzja, prymitywizm i szalona pobożność. Najfajniejsza postać - Bolesław Rogatka - awanturnik i zawadiaka.
Równi bogom Isaac Asimov 
Krzysztof Baliński
Książka pt. "Równi Bogom", której autorem jest Isaac Asimov. Pisarz ten znany jest z genialnego cyklu "Fundacja" i jeszcze cyklu "Roboty". Tutaj mamy zupełnie oddzielną koncepcje sf, troszkę zakręconą, i interesującą. Z jednej strony mamy podejrzenie przyjaznych Obcych, którzy obdarowali nas darmową energią. Zapewne ten problem mają wszystkie byty myślące w wielu galaktykach i różnie sobie z tym radzą. Jak nie trudno się domyśleć ten fajny dar został przyjęty u nas z entuzjazmem. Tylko nieliczni głowią się nad tym, czy rzeczywiście nie tworzy to żadnego zagrożenia dla ludzkości i całej planety przecież. Jednak w tego typu kasandryczne wieści nikt nie chciał wierzyć. A tymczasem naukowcy odkrywają, że jakimś tajemniczym zbiegiem okoliczności ma to wpływ na nasze słońce. A jak nie trudno się domyśleć, ma to duży wpływ na nas. Wynika z tego, że darmowa energia taką nie jest i może doprowadzić do zagłady życia na Ziemi.
Książkę autor postanowił podzielić na trzy części, chociażby po to, żeby wyjaśnić jak do tego doszło. Skąd się ta koncepcja wzięła., itp. Naukowcy znaleźli kosmiczny artefakt, coś co u nas nie ma w ogóle racji bytu i udało im się z Obcymi nawiązać jakiś kontakt, dowiedzieli się o zastosowaniu na szeroką skalę darmowej energii, którą czym prędzej wdrożono u nas i wszyscy byli zadowoleni. Pompa pozytonowa zaczęła działać na pełną skalę, a że energia jest potrzebna, szybko doceniono jej zalety. Oczywiście o wadach nikt nie myślał, bo zapewne uznano, że da się je wliczyć w koszta. Tyle, że nikt, prawie nikt, nie przypuszczał nawet, że coś może pójść nie tak. Druga cześć dotyczy tego, że autor uległ prośbom licznych czytelników, żeby napisał coś o kosmitach, bo to będzie fajne. Tym sposobem mamy tu opisaną społeczność z odległej planety. Trzecia część jest również zaskakująca bo opowiada o grupce naukowców, która przeprowadziła się na Księżyc. Istnieje tam społeczność i ma się dobrze, jest na tyle samowystarczalna, że ziemska kuratela jest tam niepotrzebna zupełnie. To rzadko spotykany koncept w literaturze gatunku. Ma to o tyle znaczenie, że księżycowi naukowcy odkrywszy, że Ziemia się kończy, mówiąc dość kolokwialnie, ale treściwie zapewne, doszli do szalonego planu, że trzeba ocalić co się da i uciekać hen daleko w kosmos.
Wszystko to brzmi troszkę dziwnie, jakby to był zapis jakiejś galaktycznej afery. Ale czy takie było zamierzenie pisarza, że my ludzie przyszłości nie powinniśmy się pozbawiać inteligencji i wręcz być nie być frajerami, kompletnie tego nie wiem. Bo jednak z literackiego punktu widzenie to działa. Na pewno jest to specyficznym ekologicznym ostrzeżeniem, nie pierwszym i nie ostatnim w historii science fiction, że zagładę Ziemi zafundujemy sobie sami. Wynika z tego, że będziemy mieli zwyczajnego farta, jak istnieją jakieś inne planety, gdzie można żyć. No i oczywiście będą nas tam chcieli. Książka niewątpliwie jest ciekawa. Warto przeczytać.
Kto zabił mamusię? Małgorzata Starosta 
mrufka80
Po książki Pani Małgorzaty sięgam w ciemno, bo to zawsze gwarancja dobrej zabawy.
Tak było i tym razem. Bohaterką jest Małgonia Starosta, która została uwikłana- a jakże!- w śledztwo w sprawie zabójstwa własnej teściowej. Byłej teściowej, której nie widziała od dwudziestu lat. I nie sama, a przy wsparciu przyjaciółek. Jeśli znacie poprzednie książki, to wiecie, jak ważna jest przyjaźń w życiu autorki, i jak wiele historii opiera się na nich. Na scenę wkroczy też znany z Pruskich Bab, Komisarz Bączek (uwielbiam, kiedy autorka tak puszcza oko do stałych czytelników). Pomocny okaże się list od denatki. Mimo że nie widziały się od dwóch dekad, a małżeństwo trwało 3 miesiące, to właśnie Małgonia otrzyma wskazówki. I trzeba przyznać, że fantastycznie rozwiązuje kolejne zagadki zawarte w liście i ... musicie sami przeczytać, by odkryć czy znajdzie zabójcę.
Historia pełna tajemnic, zagadek i niedopowiedzeń. Oraz tego, co kocham najbardziej: słownych smaczków i poczucia humoru Pani Starosty. Szeroko się uśmiecham, kiedy nawiązuje do innych autorów- jak tutaj do Alka Rogozińskiego (którego książki kocham równie mocno). A niektóre z jej tekstów zapadły w pamięć i wracają w najmniej oczekiwanych monetach. Uwielbiam! 😊
Lekka, przyjemna, zabawna. Bardzo polecam.
Wookie309 
Wojtek 
aga 
mBiko 
TimmySoara 
